"پیام نوروزی ایرانیان خردمند"

به جمشید بر گوهر افشاندند      مر آن روز را روز نو خواندند      فردوسی

ایرانیان خردمند رستاخیز بهار را که شگفت ترین رویداد جهان است

جشن نوروز گرفتند

و جامۀ نو پوشیدند

و اندیشه های نو در سر آوردند

که سردی ها و بی مهری ها را به پایان برند

و درهای آشتی  و دوستی را به روی هم بگشایند

و به یکدیگر هدیه های زمینی و آسمانی ببخشند

و برای هم آرزوی نیکبختی و شادمانی کنند

نه تنها بگفتار نیک بلکه به کردار نیک

و تلاشی چابک

و گامی بلند

تا آن نیکبختی و شادمانی را از پندار به دیدار آورند

و آرزوهای نیک ایشان مژدۀ هدهد و نغمۀ داود گردد

و بانگ " دوستت دارم" در هوای شهر به اهتزاز آید:

 مژده ای دل که دگر باد صبا باز آمد        هدهد خوش خبر از طرف سبا باز آمد

برکش ای مرغ سحر نغمۀ داودی باز        که سلیمان گل از باد هوا باز آمد  حافظ

 یزدان شناسان این سرزمین رستاخیز بهار را نمایشی از رستاخیز بزرگ روز داوری دانسته

و آن را پیامبری شمردند

که بانسیم مسیحایی خویش

مژدۀ جاودانگی روح را به زمین دلهای افسرده می رساند:

آمد بهار خرم و آمد رسول یار                      مستیم و عاشقیم وخماریم و بی قرار

ای چشم و ای چراغ روان شو به سوی باغ        مگذار شاهدان چمن را در انتظار

گل از پی قدوم تو در گلشن آمده است           خار از پی لقای تو گشته است خوش عذار      مولانا

 روزی بدین بایستگی و جشنی به این شایستگی در جهان کجاست

که طراوت جسم و جان در اوست

و همه مردمان را به سبزه و صحرا و گلگشت و تماشا فرا می خواند

و نقل و شربت و شیرینی آن با شراب و شمع و شاهد شیخ محمود شبستری در هم آمیخته

و باد صبای آن عمو نوروز است

که همه پیرزنان و پیرمردان فرسوده زمان را جوان می کند

تا دست در دست مولانا نهند

و بخوانند و دست افشانی کنند که :

روز نو و شام نو ، باغ نو و دام نو                هر نفس اندیشه نو، نو خوشی و نو غناست

چیست نشانی آنک هست جهانی دگر         نو شدن حال ها رفتن این کهنه هاست      مولانا

در این روز ایرانیان همه از پروردگار خویش می خواهند

تا حال ایشان را به نیکوترین احوال بگرداند

و حالی خوشتر از این چیست که آدمی

به مقام عشق و دوستی

و خوش خویی و راستی

و مبارک کردن زندگی

به داد و دهش

و محبت و بخشش

و پخش مروارید امید

و شهد و شکر شادی

نایل شود

چنین مردمی هستند ایرانیان خردمند

 هر روزتان نوروز باد

 منبع : وبسایت رسمی دکتر الهی قمشه ای

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

 بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست                                           بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر                                                 کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز                                                   باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو                                                   آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست                                     وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست

در دست هر که هست ز خوبی قراضه‌هاست                                 آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل‌ست بی‌وفا                                          من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست

یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم                                                      دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود                                          آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت                                          شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او                                              آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول                                            آن‌های هوی و نعره مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام                                                     مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر              کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما                                                گفت آنک یافت می‌نشود آنم آرزوست

هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد                                                کآن عقیق نادر ارزانم آرزوست

پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست                                          آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز                                                 از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست

گوشم شنید قصه ایمان و مست شد                                           کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست جعد یار                                         رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

می‌گوید آن رباب که مردم ز انتظار                                                 دست و کنار و زخمه عثمانم* آرزوست

من هم رباب عشقم و عشقم ربابی‌ست                                      وان لطف‌های زخمه رحمانم آرزوست

باقی این غزل را ای مطرب ظریف                                                زین سان همی‌شمار که زین سانم آرزوست

بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق                                            من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست

غزل شماره 441 دیوان شمس

* زخمه عثمان منظور شرف الدین عثمان است . “…ندیم خاص حضرت (مولانا) بود و انگشت نمای جهان ، و ملوک زمانِ مَرَدَه (مریدان) ، صحبت (همنشینی) او بودند.” (مناقب العارفین ۳۴۱).

رقصی به سوی خداوند

جهان آکنده از زیبایی است از زمین زیر پای  تا آسمان بالای سر و از ابر و موج  تا  کاغذ ابر و باد و از بیرنگی عشق تا نقوش رنگارنگ شمشیرهای دمشق از تقارن مهیب شیر تا لطافت نگاه آهو از افسون نظم تا نظام بی نظمی از ریاضیات که نشانه ی زلف پریشان عالم است تا نسیم شعر که بید مجنون دل را پریشان می کند
	همه جا نشانی از آن زیباست که نامش اوست که نامش هوست همه کائنات سرود خوان که  هو، هو و آدمیان فاخته سان که  کو، کو زیبایی حقیقت است و حقیقت زیبایی است
و هر دو عین وجودند و هر سه عین عشقند و هرچهار همان شادی مطلق اند و هر پنج دل آدمی است که چون پنجه آفتاب جامی از شراب نور به دست جهانیان می دهد دل آدمی ، اگر چون دهکده عالم جایگاه آب و ملک و دام و دد نباشد خانه عشق است و آنجا چون اتاق هزار آئینه زلیخا به هر سو بنگرد، جز جمال یوسف و یوسف جمال چیزی نمی بیند:
	تا  نقش تو در دیده ما  خانه نشین  شد          هر جا که نشستیم چو فردوس برین  شد      مولانا            از خیال تو به هر سو که نظر می کردم          پیش چشمم در و دیوار مصور می شد        سعدی            مراد  دل  ز  تماشای  عـــالم  چیست  ؟          به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن        حافظ                                                               اگر به نصیحت مولانا که گفت:         جمال صورت غیبی ز وصف  بیرون  است         هزار  دیده عاشق  به  وام خــــواه ، به وام
از عاشقان حلیه جمالش که به تحیر منسوبند، دیده عشق وام کنی و به تماشای جهان پردازی ، جهانی دیگر بینی؛ پر از فرشته                       پر از رقص                       پر از آواز                       پر از نقاشی                       پر از تندیس آسمانی و چون ، "هاولک الیس" خواهی گفت: زندگی رقصی است به سوی خداوند        گر چشم پاک عشق بگشایی به عالم        وز خاک کوی  دوست یابی  توتیا  را              هر ذره را رقصان به مهر دوست بینی        وز شوق دائم جنبش ارض و سما  را        سرتاسر از غیب وشهود ملک هستی        فوج  ملک  بینی  طبایع  یا  قوی  را         بینی  نشسته  بر فــــــراز هر گیـــاهی        افرشـته ای  تا  پروراند آن  گیــــا  را           الهی قمشه ای
	روزی بیا ید و آن روز دور نباشد که آدمیان بدین نگاه در هم بنگرند و آنچه فرشتگان را در پیش آدم به سجود آورد در دیده یکدیگر ببینند و با هم مهربان شوند.
آمیختن طبیعی رنگ ها چون پیوند عاشقانه انسان ها زیباست رنگ آبی رنگ خاکی را در آغوش می گیرد چنانکه آسمان زمین را و از این پیوند ،درخت و سبزه و گل و گیاه و دریاچه و جویبار پدید می آید نقاش همچون باد بر رنگ های گزیده خویش می وزد و از این وزش بر دریای کوچک رنگ ، موج ها و حباب ها پدید می آید و دشت و صحرا و برف و بوران و طوفان نقش می شود چنانکه در طبیعت نقاش نقطه ای از رنگ را همچون موج وسعت می دهد و چشمی پدیدار می شود، چشمی بر آسمان کویر                               چشمی در زیر زمین                               چشمی بر لب دریا  ویا چشمی که چون خورشید از زمین می روید
طبیعت، همان نقاش پنهان با قلم موی باد و باران و جنبش خاک و گردش افلاک هر دم هزاران نقش بر بوم زمین و آسمان می آفریند که مدرنترین آبستره کاران یا انتزاع گرایان جهان در آن حیران می شوند کدام نظم و هماهنگی مرموز و پنهان منحنی ابرها و نیمرخ پردندانه کوهها و رقص گستاخ و بی خیال امواج را زیبایی بخشیده است چه نظامی بر بی نظمی کوه ،ابر و دریا فرمان می راند که هزار مانی نقاش را در سلسله گیسوی پریشان خود اسیر کرده است آیا می توان آنچه را باد بر بوم کویر نقش می کند
بر بوم کاغذ آورد با همان شفافیت رنگ و بی خیالی طرح؟ آیا می توان در هنر، طبیعتی دیگر آفرید؟ که با همان قوانین طبیعت الهی شکل گیرد؟ آیا می توان خط مشیت الهی را در طبیعت یافت و درهنر دنبال کرد؟ و دانست که هر چه آن خسرو کند شیرین بود؟ آیا می توان شعری به زیبایی یک درخت گفت؟ و نقشی به زیبایی یک سنجاب کشید؟ و صد هزار کافرعشق را مجاب کرد و گفت:         مسلمانان مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید           که کفر از شرم یار من مسلمان وار می آید                                                                  مولانا
این طرح ها تجسمی از این خیالات است ، یا خود هیچ نیست.
دکتر حسین الهی قمشه ای منبع: کتاب کیمیا (1) ، انتشارات روزنه ، صفحات 86-89