بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

 بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست                                           بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر                                                 کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز                                                   باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو                                                   آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست                                     وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست

در دست هر که هست ز خوبی قراضه‌هاست                                 آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل‌ست بی‌وفا                                          من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست

یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم                                                      دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود                                          آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت                                          شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او                                              آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول                                            آن‌های هوی و نعره مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام                                                     مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر              کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما                                                گفت آنک یافت می‌نشود آنم آرزوست

هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد                                                کآن عقیق نادر ارزانم آرزوست

پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست                                          آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز                                                 از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست

گوشم شنید قصه ایمان و مست شد                                           کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست جعد یار                                         رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

می‌گوید آن رباب که مردم ز انتظار                                                 دست و کنار و زخمه عثمانم* آرزوست

من هم رباب عشقم و عشقم ربابی‌ست                                      وان لطف‌های زخمه رحمانم آرزوست

باقی این غزل را ای مطرب ظریف                                                زین سان همی‌شمار که زین سانم آرزوست

بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق                                            من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست

غزل شماره 441 دیوان شمس

* زخمه عثمان منظور شرف الدین عثمان است . “…ندیم خاص حضرت (مولانا) بود و انگشت نمای جهان ، و ملوک زمانِ مَرَدَه (مریدان) ، صحبت (همنشینی) او بودند.” (مناقب العارفین ۳۴۱).