یار

یار

به دریا نگاه کردم، امواج و احساسات تو را دیدم که به سینه آب موج می‌زد.

به آسمان خیره شدم، طیران و معراج تو را دیدم که تا بی‌نهایت ادامه داشت.

بر سینه‌های ابر سفید، همچون فراشی پاک گذر کردم، صفا و پاکی و خلوص تو را احساس کردم.

در آغوش ابرها فرو رفتم، احساس کردم که در آغوش پاک تو، همه عالم را فراموش کرده‌ام، جز عشق، جز لطف، جز صفا و خلوص، جز موج محبت، چیزی احساس نمی‌کنم.

خدایا! تو را شکر می‌کنم که به من عرفان دادی تا همه فشارها و دردها را تحمل کنم، همه دنیا را پشیزی شمارم، حیات را به قطره‌ای اشک تقدیم کنم.

خدایا! تو را شکر می‌کنم که بی‌نهایت را خلق کردی و ما را از محدوده زمان و مکان آزاد نمودی و به بی‌نهایت اتصال دادی.

خدایا! تو زیبایی را خلق کردی و در غروب آفتاب، مخرجی برای تسهیل دردها و غم‌ها و انتقال آنها به زیبایی و عرفان و در طلوع صبح حیات و نشاط و عظمت  (قرار دادی ) .

   دکتر مصطفی چمران chamran.ir